Om het nieuws dat Akari HD heeft te kunnen verwerken, en om te kunnen gaan met de gevolgen daarvan op de rest van zijn leven, heb ik de vorige post gedeeld op facebook. Ik heb daar ontzettend veel aan gehad zowel aan steun, tips en verhalen van mensen die zo lief waren om hun eigen ervaringen over het omgaan met een hond met HD met mij te delen.
De dierenarts had al gezegd dat een röntgenfoto niets zegt over de pijn van de hond. Er zijn honden met erg slechte heupen die amper pijn hebben en honden met minimale afwijkingen die amper kunnen lopen. Nadenkend over hoe ik Akari’s leven in wil delen en dankzij alle tips en verhalen ben ik vrij vlot tot het volgende standpunt gekomen: Akari kan Akari zijn tot hij dat niet meer kan, dus hij blijft alles doen wat hij nu doet zolang hij daar plezier in heeft. Met warning up van te voren en cooling down na het spelen / werken. We gaan fietsen en balans & coördinatie oefeningen doen.
We gaan geen behendigheid doen. Hij krijgt mobility voer ipv normaal voer en ik laat m castreren. Hij mag niet mank lopen of stijf / stram zijn bij het opstaan. Zodra dat wel zo is moet ik dingen gaan aanpassen.
Liever een kort goed leven met veel plezier dan een lang leven in een gouden kooitje.
Zo gezegd, zo gedaan. De beoordeling van de foto door Utrecht liet op zich wachten en zou ik voorlopig nog niet krijgen. Het had voor mijn gevoel weinig zin om daarop te wachten want een b, c of d achter HD zegt, zoals hierboven beschreven, niets over de mate waarin de hond last heeft of krijgt. Dus actieplan bedacht en hup, verdergaan met ons nieuwe leven.
Toen was het vrijdag 31 januari en heb ik nog maar een keer naar de DA gebeld of er nu eindelijk bericht was uit Utrecht. Ja er was bericht naar niet uit Utrecht. Ze hebben de foto naar MC Amsterdam gestuurd en hun beoordeling van de röntgenfoto luidde: niets aan de hand. Ehhh… Wat??? Ja, niets aan de hand. Toen viel ik even van de bank af en was met stomheid geslagen. Gaat dit over Akari? Ja. Ehhh. Oké. Waarom krijg ik dan van de DA te horen dat Akari HD heeft? Wie moet ik nou geloven? Amsterdam.
Dan Amsterdam maar bellen of zij idd de foto van Akari beoordeeld hebben… Blijkbaar wel en de conclusie was dat er niets aan de hand was. Maar gezien de klachten kon ik toch maar beter een afspraak maken bij hun om eventueel verder te kijken indien nodig.
Ik had al besloten dat ik naar mijn eigen vertrouwde orthopeed Bob Carrière in Ermelo zou gaan (daar kom ik al jaren met Brisk tot volle tevredenheid) met Akari als ik enigzins twijfelde over de uiteindelijk totaal verstrekte info en twijfels over het vervolgplan ‘hoe om te gaan met’ maar nu wordt ik helemaal heen en weer geslingerd tussen emoties. Alles in mijn hoofd al aangepast aan Akari’s HD, maar hij heeft geen HD!? Waarom heeft de DA dat dan gezegd? Kan zij geen goede beoordeling maken van een heupfoto (waarom beoordeelt ze die dan überhaupt) of heeft Amsterdam het mis? Ik wil natuurlijk heel graag blij zijn maar wel of geen HD hebben ligt zover uit elkaar dat ik het even niet meer weet. Of durf te geloven. De diagnose HD is zo hard aangekomen, is emotioneel zo lastig gebleken om dat een plek te geven, dat ik mezelf nu even bescherm.
Oftewel, ik ga een afspraak maken in Ermelo en begin opnieuw. Wat daar uitkomt kan ik geloven. Was ik daar maar direct naartoe gegaan, had me een hoop geld gescheeld en ik was daar in één keer klaar geweest en het had me een dubbele achtbaan aan emoties gescheeld. Maar achteraf is het makelijk praten. Als de DA stelt dat het maken van een heupfoto nodig is en direct een afspraak inplant, mag je ervan uitgaan dat zij de expertise in huis hebben voor het maken van een goede heupfoto èn het beoordelen van die foto… Als ze me van te voren had verteld dat ze die foto’s standaard doorsturen naar een samenwerkend specialist, had ik bij hun geen afspraak gemaakt en was ik direct naar Ermelo gegaan.
Een ervaring rijker en een illusie armer… Maar met voorzichtig een beetje hoop. Terecht of onterecht? De tijd zal het leren.
Wordt vervolgd!
2 Responses to Een dubbele achtbaan van emoties